Ίσως σου φανεί περίεργο, όμως το καρναβάλι προέρχεται από την Αρχαία Ρώμη. Ήταν ένα μέρος θρησκευτικών τελετών για να γιορτάσουν την Άνοιξη αλλά και τον καινούριο χρόνο, μιας και ως πρωτοχρονιά είχαν την 1η Μαρτίου και όχι την 1η Ιανουαρίου! Αντίστοιχος εορτασμός, με μεταμφιέσεις, χορούς και τραγούδια ήταν για τους Έλληνες τα Διονύσια. Αργότερα, με την εξάπλωση του χριστιανισμού, η Εκκλησία αναγκάστηκε να αναγνωρίσει τις εκδηλώσεις αυτές ως χριστιανικές, μιας και είχαν ήδη καθιερωθεί στις περισσότερες χώρες.
Στην κυριολεξία, «αποκριά» σημαίνει το σταμάτημα της κρεοφαγίας, όπως και «καρναβάλι», από τα λατινικά. Συνήθως όμως, όταν μιλάμε για απόκριες και καρναβάλι εννοούμε όλο εκείνο το διάστημα που μεταμφιεζόμαστε και γλεντάμε, πριν τη Σαρακοστή.
Παλιότερα, κυρίως στα χωριά, η περίοδος αυτή ήταν μια ευκαιρία για τις προξενήτρες να γνωρίσουν αγόρια και κορίτσια μεταξύ τους και, μετά τη Σαρακοστή, το Πάσχα να τα αρραβωνιάσουν. Τις απόκριες μάλιστα, ειδικά στα χωριά, επιτρέπονται και τα πειράγματα των αγοριών προς
τα κορίτσια.
Το Γαϊτανάκι είναι ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στις επαρχίες της Ιταλίας και της Ισπανίας. Βάζουν ένα κοντάρι στη γη και δένουν στην κορυφή του χρωματιστές κορδέλες. Κάθε νέος ή νέα κρατάει την άκρη μία κορδέλας και αρχίζουν το χορό γύρω γύρω από το γαϊτανάκι.
Στην Κεφαλονιά, οι αποκριάτικες εκδηλώσεις ονομάζονται Μάσκαρες. Οι άνδρες φορούν ελληνική φουστανέλα και συνοδευόμενοι από τις ντάμες τους (που είναι κι αυτοί άνδρες μεταμφιεσμένοι) αρχίζουν το χορό. Παλιότερα, υπήρχε και κάποιος υπεύθυνος για την τάξη σε όλο αυτό το πανηγύρι που «συλλάμβανε» τους πλούσιους του χωριού με τη δικαιολογία ότι κάτι έκαναν και τους πήγαινε στον δικαστή (έναν μεταμφιεσμένο κάτοικο). Εκείνος τους έβαζε να πληρώσουν ένα πρόστιμο και μ’ αυτό τον τρόπο εξασφάλιζαν χρήματα για τις αγορές της Καθαρής Δευτέρας, για το γλέντι του χωριού.
Σε κάποιες περιοχές του Πηλίου, οι άνθρωποι μασκαρεύονται απλά αλλάζοντας φύλο. Οι νέες γυναίκες πάνε στα σπίτια των μεγαλύτερων γυναικών και ετοιμάζουν πίτες. Ανοίγουν φύλλο, ζυμώνουν και φτιάχνουν άφθονα φαγητά και γλυκά.
Στη Σκύρο, οι μεταμφιεσμένοι, οι Γέροι, με ζωόμορφη όψη και κουδούνια κρεμασμένα και οι Κορέλες, άντρες ντυμένοι γυναικεία, γυρίζουν στους δρόμους χτυπώντας τα κουδούνια και προσπαθούν να ξεσηκώσουν όσους περισσότερους κατοίκους μπορούν. Η τρίτη παραδοσιακή μεταμφίεση είναι αυτή του Φράγκου, που συμβολίζει τον ευρωπαίο χωριάτη και ακολουθεί την παρέλαση των υπολοίπων.
Στην Κρήτη, τα παιδιά μασκαρεύονται και πηγαίνουν στα καφενεία του χωριού. Εκεί, οι μεγάλοι προσπαθούν να μαντέψουν ποιος είναι ο καθένας και στο τέλος τους προσφέρουν καραμέλες και άλλα γλυκά.
Στη Σκόπελο, έχουν τις Μπράμδες. Μεταμφιέζονται με καλά μαντήλια και τοπικές ενδυμασίες και γυρίζουν από γειτονιά σε γειτονιά τραγουδώντας το τραγούδι της Βλάχας. Μετά, μαζεύονται στις πλατείες και συνεχίζουν το χορό και το τραγούδι, ενώ τους κερνούν ρυζόγαλο, γαλατομπούρεκο και κρασί. Επίσης, συναντάμε και το έθιμο της «τράτας», κατά το οποίο μασκαράδες μουντζούρηδες φτιάχνουν ένα καΐκι με καλάμια και περνάνε από γειτονιά σε γειτονιά, πειράζοντας τους παρευρισκόμενους.
Το πιο διάσημο απ’ όλα είναι το καρναβάλι της Πάτρας, που αρχίζει να οργανώνεται αρκετούς μήνες πριν και συγκεντρώνει επισκέπτες απ’ όλη την Ελλάδα. Ομάδες χορευτών προετοιμάζουν κοστούμια και χορευτικά, ενώ τεχνίτες φτιάχνουν άρματα με διάφορες αποκριάτικες παραστάσεις.
Στην Ιταλία: Η Ιταλία, ως πατρίδα του καρναβαλιού, δίνει ιδιαίτερη σημασία στην προετοιμασία και τον εορτασμό του καρναβαλιού. Από τα πιο γνωστά και σημαντικά είναι το καρναβάλι της Βενετίας, όπου όλοι οι κάτοικοι και οι επισκέπτες μεταμφιέζονται με τις πιο εντυπωσιακές στολές.
Στην Ισπανία, συνήθιζαν να φτιάχνουν ένα ομοίωμα γυναίκας, τη «Γριά της Σαρακοστής», η οποία είχε εφτά πολύ λεπτά πόδια που συμβόλιζαν τις εφτά εβδομάδες της Σαρακοστής. Μ’ αυτό έβγαιναν τη νύχτα, περιφέροντάς το σε όλο το χωριό τραγουδώντας κωμικούς στίχους. Κάθε εβδομάδα έκοβαν από ένα πόδι, φτάνοντας μέχρι το Μεγάλο Σάββατο, οπότε το αποκεφάλιζαν και το έσπαγαν σε κομμάτια στην πλατεία του χωριού.
