Το ξυπνητήρι χτυπάει, τα σχολικά ξαναβγαίνουν στους δρόμους μετά τη θερινή τους νάρκη, και τα παιδιά, ακόμα στο κόσμο των ονείρων, περνάνε την πόρτα τους που θα τα οδηγήσει στο σχολείο.
Άλλα για πρώτη φορά και άλλα για πολλοστή, άλλα ενθουσιασμένα και άλλα διστακτικά , αλλά σίγουρα κανένα παντελώς αδιάφορο . Άλλωστε , δεν πρόκειται να επηρεαστεί μόνο του το πρόγραμμα του ύπνου τους ή οι διατροφικές τους συνήθειες. Ο τρόπος σκέψης και η ζωή τους ολόκληρη θα αλλάξουν, και τα παιδιά το ξέρουν αυτό.
Όπως το ξέρουμε και εμείς που μένουμε πίσω και τους κουνάμε το χέρι . Εκεί γυρίζει ο νους μας όταν πίνουμε , μόνοι μας πια, το καφέ μας. Αφού μείναμε μόνοι, ας σκεφτούμε το που αποσκοπεί όλη αυτή η διαδικασία. Τι ακριβώς περιμένουμε από το σχολείο, και τι από τα παιδιά μας; Στις μέρες μας ένα είναι σίγουρο: γράμματα θα μάθουν. Και μάλλον θα τα μάθουν καλύτερα , γρηγορότερα και σε μεγαλύτερη ποικιλία απ’ ότι τα μαθαίναμε εμείς. Από κει και πέρα όμως; Μέχρι που φτάνουν οι αρμοδιότητες του σχολείου;
Ένας εντεκάχρονος που μόλις τελείωσε την έκτη δημοτικού είπε:
“Στο σχολείο έμαθα , εκτός από τα μαθήματα,να συνεργάζομαι, να ακούω τη γνώμη των άλλων , και να λέω τη δική μου. Έμαθα να είμαι υπεύθυνος και συνεπής στις υποχρεώσεις μου , να σέβομαι τους μεγαλύτερους, και να προσέχω τα μικρότερα παιδιά. Έμαθα τι θα πει φιλία και αλληλεγγύη…”
Σίγουρα όλοι θα θέλαμε κάτι τέτοιο από το σχολείο των παιδιών μας. Στην κοινωνία της πληροφορίας στην οποία ζούμε , η παροχή γνώσεων υπάρχει παντού. Η τηλεόραση, τα περιοδικά, το internet, μπορούν να σε ενημερώσουν για τα πάντα , αρκεί να ξέρεις πως να ρωτήσεις. Το σχολείο όμως δεν είναι απλά ένας αποστειρωμένος χώρος μάθησης. Είναι κάτι ζωντανό και ισχυρό, που έχει τη δύναμη να κατευθύνει σωστά τους μαθητές. Είναι, καλώς ή κακώς, μια δεύτερη οικογένεια , μιας και τα παιδιά περνάνε συχνά εκεί περισσότερες ώρες απ’ όσες περνάνε στο σπίτι.
Καλό θα είναι λοιπόν, οι δύο οικογένειες των παιδιών μας να μην ανταγωνίζονται η μία την άλλη. Οι δύο αυτοί κόσμοι οφείλουν να συνυπάρχουν αρμονικά, αλληλοσυμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον. Και τα παιδιά θα πρέπει να σέβονται και να αγαπάνε το σχολείο όπως σέβονται και αγαπάνε την οικογένειά τους.
Σε αυτό βέβαια μπορούμε να βάλουμε και εμείς το χέρι μας , αρχίζοντας ή συνεχίζοντας το έργο του σχολείου από το σπίτι. Μπορούμε π.χ:
- Να δείξουμε στα παιδιά πόσο σημαντικό είναι να μάθουν. Όχι λόγω των βαθμών ή των άλλων υλικών ανταμοιβών , αλλά επειδή η γνώση και η καλλιέργεια είναι τα σημαντικότερα εφόδια ενός ανθρώπου.
- Να τους ζητάμε να σέβονται το δάσκαλό τους ή τη δασκάλα. Και αν ποτέ υπάρξει κάποια κόντρα μεταξύ τους , να μην πάρουμε εμφανέστατα το μέρος του παιδιού μας μπροστά του.
- Να τα μάθουμε να προσπαθούν για διάκριση μέσα στην ομάδα της τάξης τους. Αλλά και να τους θυμίζουμε ταυτόχρονα πως η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη ανάμεσα στους συμμαθητές αποτελούν εξίσου προτεραιότητα.
- Να μη μεγεθύνουμε το άγχος που μπορεί να έχουν για τους βαθμούς. Έτσι και αλλιώς, είναι δύσκολο να το αποφύγει κανείς.
- Να μην ξεχνάμε πως τα παιδιά υποτίθεται πως διανύουν τα πιο ξένοιαστα χρόνια της ζωής τους. Ο ελεύθερος χρόνος , με το παιχνίδι και τη διασκέδαση , είναι και αυτός απαραίτητος.
- Να αναγνωρίζουμε την προσπάθειά τους και να τους δείχνουμε την αγάπη μας . Ακόμα και αν δεν ανταποκρίνονται στο πρότυπο του μαθητή που έχουμε στο μυαλό μας.
Άλλωστε , ο αγώνας τους είναι κατά κάποιο τρόπο και δικός μας.
Καλή Σχολική Χρονιά σε όλους μας!
